O krzyżu w życiu_2

W l Liście św. Jana czytamy: „Nowina, którą usłyszeliśmy od Niego i którą wam głosimy, jest taka: Bóg jest światłością, a nie ma w Nim żadnej ciemności.” (1J 1,5).
Bóg jest miłością dla grzesznika, kocha go. Takie określenie stanowi rewolucyjną treść. Nikt nie kocha grzesznika. Tego, który obraża, depcze, nic sobą nie reprezentuje. Takich się nie kocha. Sami tego doświadczamy, że lubią nas wtedy, gdy przedstawiamy sobą jakąś wartość: dajemy ciepło, poczucie bezpieczeństwa, możemy w czymś pomóc. Podobnych wartości również my oczekujemy od innych. Ale z chwilą, gdy przestajemy być użyteczni w sensie dosłownym: jako pomoc w pracy, jako atrakcyjny partner w przyjaźni itp., wówczas tracimy w oczach otoczenia, przyjaciele nas opuszczają, nikt nas nie akceptuje, wszyscy przestają nas kochać.
Tymczasem Bóg, będący światłością, akceptuje nas tam, gdzie nas nikt nie lubi. Tam, gdzie sami do siebie mamy pretensje. Właśnie tam sięga miłość Boga